Sport après du sport

Jambo!

Weer nieuws vanuit het verre -en soms toch niet zo extreem warme- congo!
Het is nog niet zolang geleden dat ik de Belgische bodem heb verlaten maar ik heb al weer veel te vertellen dus ik kan het beter nu al met jullie delen anders wordt het telkens een hele brok (maar dat zal het deze keer ook al zijn). De eerste week stage zit erop en het was plezant. Mijn stageplaats is dus een organisatie die werkt met kwetsbare vrouwen. Wat ze onder andere doen is ervoor zorgen dat vrouwen een beroep kunnen uitoefenen. Zo stimuleren ze vrouwen om hun eigen projecten uit te werken. Dit doen ze door via een spaarsysteem geld te geven aan vrouwen zodat ze hun eigen projecten kunnen waarmaken. Vorige week heb ik vooral met ‘Mama Aisha’ (de vrouwelijke medewerkers noemen zich hier allemaal ‘mama..’) administratief werk mogen verrichten. Niet meteen de droomjob waar ik voor naar hier ben gekomen maar tis zeker werk dat erbij hoort en was gemakkelijk om er nog wat in te komen. Wel lastig als opeens de elektriciteit uitvalt en je helemaal opnieuw moet beginnen (gebeurt hier nogal vaak, frustrerend maarja dat is congo). Daarnaast zijn we donderdag een project gaan bezoeken van een vrouw die extreem veel geld had gespaard. Buiten het stadsgedeelte van L’shi, waar het dus meer platteland en minder ontwikkelend is, heeft ze met haar geld huizen gezet voor de bevolking daar om in betere omstandigheden te leven. Echt een ferm initiatief! Ik vond het jammer dat ik mijn camera niet bij had want dit had ongetwijfeld schoon foto’s opgeleverd. Trouwens ook chapeau dat ze de weg gevonden heeft naar daar want het was precies alsof we in een pretpark zaten (zo hobbelig was de weg) en op een bepaald moment gingen we het hoog riet in en dan zeiden ze tegen elkaar ‘ici à gauche’ maar ik snap totaal niet hoe ze dat wisten want da was gewoon een veld met hoog riet :p Maar uiteindelijk zijn we er wel geraakt. Ook tof om eens een andere kant dan het stadsgedeelte te zien van L’shi. Ik ben er trouwens zeker van dat ik gedurende de stage meer taken ga krijgen want er is een lijst opgemaakt met allemaal taken en ik mag na een tijd ook echt meelopen met projecten enzo. Dus komt goed!

Verder gaat het in het gezin heel goed. Ik besef dat ik met zulk gezin echt in mijn beide handen mag kloppen (ja mama je kan dus gerust zijn). Ze zijn echt super vriendelijk, behulpzaam, lief,.. Maar dat gaat ook samen met de mentaliteit die hier heerst & die totaal anders is als bij ons in België. Het doet mij echt nadenken over de mentaliteit die er bij ons heerst (en die ik ook gedeeltelijk heb).. Iedereen springt hier binnen en buiten en als ze honger hebben eten ze mee, ze pakken zelf drinken en niemand stelt zich hier vragen bij of vind dit onbeleefd. Op straat zegt iedereen ‘bonjour’ tegen elkaar, de kinderen hebben superveel respect voor de ouders, mensen zijn hier niet achterbaks (toch in extreem mindere mate),.. Ik vind dat geweldig. Verder heb ik goede gesprekken met mijn kamergenoot Mira over het leven hier, het geweld, de criminaliteit, het huwelijk, alcohol, het geloof.. Heel interessant! We hebben ook onze gezamenlijke passie ontdenkt = manger! Ze vroeg of ik aan sport deed en ik zei ‘nee enkel eten’ en ze beaamde mijn gedacht en sindsdien noemen we eten (wat hier in extreme mate gebeurt) sporten. Aahja en binnen 4 maanden ga ik met extreme biceps terugkomen. Om de 2 dagen halen ze hier water met emmers en bidons waarmee gekookt en gewassen wordt. Miljaar da was extreem zwaar! Dit wordt dus altijd door de kinderen gedaan en betekend dat ze zo’n 50 keer op een neer gaan met emmers en bidons. Ik was echt aant afzien en toen zei mijn zusje van 12, ‘rust maar even hoor want ik zie dage afziet’ en ze liep mij voorbij met 2 emmers gevuld met water. Ja toen voelde mij wel effie ne sukkel. Dan zaag ik thuis soms als ik het afwasmachine moet uitladen.. sorry mamie en papie. En sommige bidons moeten dan ook nog eens de trap op, maar dat mocht ik niet doen want mijn lichaam was daar niet voor aangepast  hoe erg! Nu snap ik wel waarom ze hier zoveel eten.. Na die bidons dragen had ik ook extreme drang naar een goei bord eten. Ik & Mira noemen het ‘sport après du sport’.
Verder heb ik de drie kleinste Nederlandse les gegeven (hier heb ik ook filmpjes van) & dat was hilarisch. Nu zeggen ze vaak ‘smakelijk eten’ of ‘goedendag’ tegen mij, leuk!

Woensdag na de stage ben ik met mama odette (mama van mijn gastgezin) naar bras security geweest. Daar werkte blijkbaar 2 Vlamingen en het zou voor mij wel is leuk zijn om in het nederlands te praten. En dat was het zeker! Het ging om vader en dochter uit Dendermonde. De vader woonde nu al 8 jaar in L’shi en is ondertussen met een Congolese getrouwd. De dochter kwam op bezoek voor 3 maanden maar belde na 2 maanden al naar huis dat ze niet meer zou terugkomen (toen dacht ik, oei da zal ik maar niet tegen ons mama zeggen, maar mamie zet ma zeker, ik kom nog terug ze) En die 2 werken dus samen in het bedrijf Bras security. ’t Was echt fijn om nog eens nederlands te praten en gewoon zonder na te denken kon praten. Ze waren ook heel enthousiast dat ik dit allemaal alleen deed en gaven meteen hun kaarten en zeiden dat ik altijd mocht langskomen of eens mocht bellen zodat we eens een keer konden afspreken. De dochter leek mij ergens achteraan de 20 dus zou echt wel eens fijn zijn om samen iets te doen! Ze hadden het meteen over verschillende dingen waar ze me mee naartoe wouden nemen. Daar ga ik dus deze week nog eens binnenspringen!

Verder gaat Aline, het zusje van mama Odette, deze zaterdag trouwen. Dat wordt echt een hele bedoeling. Maar een week voor het huwelijk is er dus altijd ‘conseille de mariage’ en dit houdt in dat verschillende getrouwde vrouwen samengekomen en de vrouw die gaat trouwen goede raad geven. Dit is normaal verboden om bij te wonen voor ongehuwde vrouwen maar ik mocht er toch bijzijn omdat het in het swahili’s zou verlopen en ik dus niks zou verstaan (soms spraken ze toch Frans en verstond ik er een beetje van:p). Een hele eer eigenlijk dat ik erbij mocht zijn want dit is toch wel iets waar veel waarde wordt aan gehecht hier. Maar eigenlijk vond ik het soms ook een vreemde beleving. Soms heb ik het gevoel dat Aline helemaal niet wilt trouwen maar dat moet. Ze zag er echt nie gelukkig uit, maarja.
Daarna werd ook meteen duidelijk dat Congolezen weten hoe ze moeten feesten. Damn, die kunnen een stukske dansen en met hun gat schudden niet normaal! En altijd supervrolijk hier en van het leven genieten. Ik besloot dan ook maar om meteen mijn beste dansmoves boven te halen en ze vielen blijkbaar toch in smaak. Met het huwelijk zelf zal dit nog een graatje erger worden qua dansen, maarja ik wou altijd al eens met ne neger dansen dus nu krijg ik de kans. Zij hebben mij zelfs al 7 keer gevraagd om met een Congolees te trouwen maar ik probeer dit altijd met een lach af te wimpelen en met het excuus ‘mijn ouders zouden het niet leuk vinden als ik niet meer zou terugkomen’ wat ook klopt normaal gezien.

Verder heb ik het soms toch een beetje moeilijk met het geloof hier. Ze nemen hun geloof aan God heel serieus en bidden dus regelmatig waarvoor ik het volste respect heb. Zondag ook mee naar de kerk gegaan en weer gezongen maar toen begonnen ze over homoseksualiteit dat dit niet mogelijk was en slecht was blablabla (potje ik moest meteen aan u denken:p). Toen had ik het even moeilijk en voelde ik me nogal hypocriet omdat ik wel sta mee te zingen in een christelijk koor maar er eigenlijk niet volledig achter sta. Maarja hoort erbij zeker. Zolang ik zelf maar weet waarom ik dit doe en besef wat mijn standpunten zijn. Homoseksualiteit is hier echt ten strengste verboden, als ze dit zien kunnen er echt zware sancties komen. Net zoals huwelijk een binding voor het leven is & scheiden geen optie is. Als je dit toch wordt je verstootte.

Ik merk dat ik kan blijven praten over alles wat hier meemaak maar ik ga toch afronden. Volgende keer zal ik in geuren en kleuren toelichten hoe het huwelijk is geweest en heb ik ongetwijfeld nieuwe verhalen! Momenteel heb ik ook een modem gekocht waardoor ik regelmatiger op internet kan, want het cybercafé zou mij echt heel duur bevallen. En nu wordt ik gedeeltelijk verplicht om het werk aan mijn bachelorproef te hervatten (wat ook dringend tijd wordt).

Ps. Ik noem hier niet Hanne maar Ann, met de nadruk op de dubbele n, omdat ze Hanne niet kunnen uitspreken.
Pss. Gisteren nog met 10 personen in 1 auto gezeten (4 vanachter en 6 vanvoor, tis hier allemaal mogelijk)
Psss. Ik merk al een kleine vooruitgang in mijn Frans, hoewel er nog veel werk is. ik hoop echt dat ik dat binnen een paar maanden goed kan want das toch ook een beetje mijn doel
Pssss. Ze eten hier altijd met de handen wat extreem leuk is maar moeilijk omdat ik die bewegingen met mijn handen niet gewend ben.
Psssss. Ik heb een lokale simkaart gekocht omdat het mij kostelijk werd. Ik ben dus tijdelijk niet meer bereikbaar op mijn oud nummer. Mijn nieuw nummer is 0851084232, voor als iemand mij écht dringend nodig zou hebben. Maar ‘kheb al gemerkt dat smsjes sturen naar België toch niet zó goedkoop is.


Tot snel!
Kusjes van Hanne, Ann, Hannie, Weckx, Flex of Sexy Weckxy 