tous ensemble

Oké waar zal ik beginnen. Met pijn in het hart één van de laatste berichtjes vanuit het verre Lubumbashi. De laatste maand is er van alles te doen geweest en van alles tegelijk gebeurt waardoor er dus weer veel te vertellen valt. Om te beginnen ben ik dus 17 mei jarig geweest en was het een hele ervaring om dit hier te vieren. Ik heb het gevoel dat ik 4 dagen ben jarig geweest. Het begon zaterdag op mijn verjaardag zelf. Mijn mama en papa hadden een dj ingehuurd en de familie van Maaike & Eline uitgenodigd. We hadden pizza’s gemaakt en er was bier & frisdrank. We hebben heel de dag gedanst en ik had dus echt een familiefeestgevoel. Toch moet ik toegeven dat het ook een beetje raar was om de verjaardag niet thuis te vieren (ook al was mijn verjaardag van vorig jaar ook niet in België:p) en te weten dat het juist Jungle Party was. Ik heb ook hele leuke cadeautjes gekregen! Zondag ben ik dan gaan picknicken & waterfietsen met de lokale vrienden. En maandagavond moest ik van mama mee naar de kerk gaan voor mijn verjaardag. Ik moest toen net mijn eindwerk binnendoen die avond en had dus echt wel wat beters te doen maarja kon er echt niet onderuit. En ik moest dus ook nen tekst voorbereiden die ik voor god ging voorlezen in de kerk. Ik dacht da’k het kreeg. Ik heb meteen de hulp ingeroepen van de zus Monica en zo is het dan toch goed gekomen. Maar eenmaal aangekomen bleek dat het een kleine mis was die écht speciaal voor mij was georganiseerd. Het ging heel de tijd om ‘onze sœur Anne’ en er werd voor mij gezongen en mijn lokale mama moest dan ‘wijn’ drinken en daarna ik. Zelf ‘luc en elly’ werden in de mis vernoemd. Achteraf bekeken voelde ik me echt wel vereerd en vond ik het echt superlief dat ze zoiets voor mij hebben gedaan. Dinsdagavond moest ik samen met Gracia ergens iets gaan ophalen, bleek dat ze nog is 2 taarten voor mij hadden laten maken. Vandaar dus het 4 dagen jarig gevoel.

Verder loopt op stage ook alles zijn gangetje. Er stonden normaal nog veel huisbezoeken op het programma maar daar komt jammer genoeg niet al te veel van in huis wegens diverse redenen. Afgelopen weekend was wel een leuk weekend met stage. Zaterdag feest van Maria hupeldepup gehad en zondag naar Kafubu geweest voor bedevaarttochtje te doen. Daarna gedanst en gedronken met de kinderen, was heel plezant! En daar heb ik mijn laatste kleurtje opgedaan voor ik naar België vertrek aka ik ben superhard verbrand . Ik dacht dat de zon nu wel wat minder fel zou zijn & mijn huid er wat aan gewent zou zijn, maar niks is minder waar. Verder geef ik de laatste 2 weken wat Engelse les aan het 6de leerjaar. 6de leerjaar op Bakanja zijn jongens van 15-18 jaar ong. Die mennekes zijn zo content dat ze een paar engelse woordjes kennen en zijn super gemotiveerd. Het is soms wel grappig want ik bereidt mijn lessen voor in het Nederlands, geef ze in het Frans en zijn engelse woorden die ze aanleren. + ik smijt er soms nog een woord in het swahili tussen zodat ze het beter zouden begrijpen. Zorgt soms wel voor hilarische momenten. Verder heb ik ook nog iets minder aangenaam meegemaakt op stage. Voor mijn ogen werd er een kind helemaal afgeranseld met een zweep. Ik wist echt niet wat mij overkwam en iedereen vond het precies maar normaal en zat erop te kijken alsof ne film was. Echt vreselijk. Zeker omdat je weet dat dit kind thuis niks anders heeft gekend en het nu in zijn nieuwe en vertrouwde thuis opnieuw moet meemaken. Wat hij gedaan had was echt niet oké maar om een kind zo toe te takelen is niet normaal. Maar ‘kheb er al veel over gediscussieerd en het lijkt mij een onbegonnen strijd om het hun duidelijk te maken dat dit niet de juiste manier van straffen is. ‘jezus sloeg ook mensen’ krijg ik dan te horen en ‘we slagen dat kind niet om te doden, enkel om te corrigeren’. Dan kunde zoveel mogelijk aanhalen op welke andere manier je kinderen kunt straffen, maar dan haalt het niks uit. Blijkbaar is dit echt gewoon iets dat in hun cultuur zit, want in mijn gezin vonden ze het ook allemaal normaal. In de scholen gebeurt dit ook regelmatig.

Na de vermoeiende bedevaartzondag die rijkelijk gevuld was met notre peres & je vous salue Maries kwam er nog slechter nieuws. Toen ik thuiskwam merkte ik al dat er bij de buren allemaal zetels buitenstonden en ik dacht dat er een feest aan de gang was. Ik was meteen blij want dat wou zeggen dat buurman ‘papa zos’ thuis zou zijn uit het ziekenhuis. Na een tijdje ben ik bij mama en papa in de zetel gaan zitten, bleek dat papa zos die dag overleden was.. Echt rot nieuws. Hij lag al een paar weken in het ziekenhuis maar het bleek niet al te serieus te zijn. Ik ben hem ook nog gaan bezoeken en toen leek alles nog cava te zijn. Maar zondag dus complicatie gekomen en de dokters kunne er op zondag niet snel genoeg zijn. Het gezin bestaat uit 3 kinderen Abel, Heritier & Clarys, van 19,23,25. De mama is al sinds 2008 overleden. Waarschijnlijk klinkt dat nu misschien belachelijk omdat het over een buurman gaat maar hier staan buren echt wel dicht bij elkaar. Elke dag als ik thuiskwam van stage stond hij klaar voor een babbeltje in het engels, (want ’t was één van de weinige Congolezen die goed engels sprak.) Buren lopen hier binnen en buiten bij elkaar en helpen u altijd als er iets is. En papa zos is echt wel de meeste genereuze afrikaan die ik heb gekend. Maar dus om het melige gedoe te stoppen zal ik even wat vertellen over het Afrikaanse of Congolese ritueel als er iemand gestorven is. Dit noemt een deuil. Meteen worden alle zetels en tafels buiten in de ‘tuin’ gezet en wordt er in de woonkamer plastiek gelegd waar er door het vrouwelijke geslacht uitbundig gerouwd kan worden. De slaapkamers worden op slot gedaan want da mag tijdens de deuil niet betreden worden. Het is de bedoeling dat er gedurende 4/5/6/7 dagen (zelf kiezen) gerouwd wordt om de persoon die is gestorven. Alle vrienden, kennissen, familieleden, buren,.. die de persoon hebben gekend mogen komen en rouwen om de persoon. Binnen komen er enkel vrouwen die dan uitgebreid hun emoties tonen voor de overleden persoon. Beeld u in: schreeuwende, brullende (in swahili), wenende, over de grond rollende vrouwen. ja het was redelijk overweldigend. Zondagavond dus meteen mijn panje (afrikaanse stof) aangedaan en bij de vrouwen in de woonkamer gaan rouwen. Het voelde vreemd genoeg helemaal niet vreemd aan maar heel natuurlijk en oprecht. Ik vond het wel wat lastig toen ik tegen de kinderen en tegen de zussen iets moest zeggen. Niks zeggen zou ongelofelijk onbeleefd zijn. maar wat moet ik daar als blank meisje die hun papa & broer maar 3 maanden heeft gekend, tegen gaan zeggen? Ik heb gewoon gezegd wat ik wou zeggen en ik denk dat ze dit geapprecieerd hebben. de mannen zitten buiten en het is dan ook de bedoeling dat iedereen blijft slapen. De vrouwen binnen op matjes en de mannen buiten op stoelen in de kou. De afgelopen week bestond dus bij mij uit naar stage gaan, thuiskomen en meteen naar den deuil vertrekken tot ‘snachts. Om 10u ‘savonds beginnen ze dan luide muziek te spelen tot heel de nacht door. Best vermoeiend maar een heel mooi ritueel vind ik. Het toont echt de Afrikaanse solidariteit en ergens heeft het wel iets. Op den duur ken je echt mensen en is het fijn om met hun te babbelen. Zo heb ik veel met Abel, de jongste zoon gesproken over van alles en nog wat. De kinderen kwamen ook vaak bij ons binnen om effie wat rust te hebben met al de drukte. Zo heeft Clarys & Heritier een nachtje bij ons geslapen en kwamen ze bij ons eten. Als buren probeer je zoveel mogelijk te helpen, hun afwas te doen;.. Op zulke momenten merk ik toch wel hoe hard ik deel ben van de familie. Ik zou denken dat het voor mij wat lastig zou zijn omdat mijn zussen en ouders papa zos veel beter en langer hebben gekend. maar ze betrekken mij bij alles alsof ik hem even goed zou gekend hebben en vragen evenzeer aan mij hoe het met mij gaat. heerlijk. De ceremonie en het begraven was een heel emotioneel moment. De ceremonie was bij hem thuis wat ik echt prachtig vond. Zo is het veel persoonlijker en het was ook eerder een ceremonie die een vrolijkere ondertoon had. er werd gezongen en gedanst, maar dat is dat waarschijnlijk omdat het gezin protestant is. Maar ja ik vind het dus eigenlijk gewoon rot dat de kinderen nu alleen achter blijven. Maarja das het leven, op sommige momenten niet eerlijk.

Ik wil dus meer dan ooit niet naar huis. Het begint echt lichtelijk een probleem te worden maar ik kijk echt niet uit naar 7 juni. No offense naar mijn thuisfront maar ik ben echt al wegen aan het zoeken om mijn vlucht te kunnen missen, haha. Nene, ik weet dat er geen andere optie op zit dan naar huis te komen en thuiskomen zal ook wel leuk zijn maar ik weet zeker dat ik nog terugkom naar hier. Ik ben hier nog niet klaar. Na 4 maanden beginnen er echt wel dingen te komen die er eerste niet waren. Zo begin ik het swahili eindelijk een beetje te begrijpen (van de meeste zinnen versta ik nog altijd geen hol ma toch). Van sommige mensen afscheid nemen voor altijd is gewoon geen optie.

Ik weet trouwens al exact welke dingen ik ga missen en welke niet.

Niet: elke dag bukari eten ; de intense zweetgeur van de mannelijke Congolese bevolking ; de veelvoudige kerkbezoeken ; Congolese mannen die mij een godschenk vinden na 1 sec me ten huwelijk vragen en als ik dit weiger mij een racist vinden waarna dan een eindloze discussie volgt ; bussen die 15u vertraging oplopen ; mensen die op Congolees uur arriveren (1.5 te laat).

Wat ik wel ga missen: elke dag duizend zwarte mensen zijn op straat waaronder gespierde mannen ;) , ‘pole pole’, overal luide Afrikaanse muziek horen en mensen die random op straat beginnen te dansen, mijn 6 geweldige zussen, mensen en ook mannen die superzalig kunnen dansen, constant zeggen dat je moe bent en dit helemaal oke is, beignets aan 10 cent kopen, de jongens van Bakanja, ergens te laat komen en dit helemaal geen probleem is, Frans met haar op spreken, ’s middags dutjes doen, met handen mijne was doen, elke avond dansen met de zussen op Congolese
muziek, de zon & de geweldige Afrikaanse mentaliteit en solidariteit.

Ps. Ik heb voor de eerste keer een gordel aangehad toen ik een voortuig van de UN nam, een raar gevoel moet ik zeggen

Pss. Ik citeer ons moemoe: Hanne gij gaat de Congolezen mannen nog missen omdat die zijn zoals magmums om aan te likken

Psss. Ik heb verloren brood gemaakt (wat in het Frans pain perdu is) en dit gaf hilarische effecten. Iedereen was rare dingen aan het doen, zoals slapen in de gang, omdat ze zogezegd perdu waren.

Pssss. Het huisdier muis hebben we ingeruild voor een schattig maar zeer actief katje ‘Piqué’. Maar er komen op regelmatige basis ook hagedissen op bezoek in de slaapkamer.

Psssss. Heel het gebouw is fan van mijn pannenkoeken. Alle buren waren komen proeven want de muzungu was aan het koken!

Nu ga ik nog een laatste week vollenbak genieten van alles wat hier gebeurt want voor ik het weet is het gedaan. De 4 maanden zijn voorbijgevlogen en zijn voor mij een onvergetelijke ervaring geweest.

Bayoo.